Tak jak mówię, patrol „Sabały” Strona 10 z 51 poszedł. Najpierw poszedł w prawo, w stronę Alej Jerozolimskich, i stwierdzili, że te kanały są ślepe, nie ma przejścia. Wrócili. Zresztą „Sabała” był ranny, ale poszedł drugi raz. Poszli w lewo w stronę Pola Mokotowskiego, w stronę Kolonii Staszica, znaleźli przejście i skontaktowali się z patrolem od „Golskiego” z Mokotowa, umówili się tam i 11 sierpnia wycofaliśmy się z Reduty. Żeby skończyć z Redutą – w szpitalu zostali ranni, została część personelu sanitarnego i został ksiądz profesor Salamucha, który był dziekanem kapelanów Ochoty, ale znalazł się też u nas, w Reducie i był naszym kapelanem. Przed szturmem udzielał absolucji generalnej, odprawiał mszę w piwnicy i przy naszych pogrzebach na podwórzu celebrował krótkie nabożeństwa. Ksiądz Salamucha miał już duże doświadczenie, dlatego że był w liczbie profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie aresztowanych i wywiezionych i przebywał bardzo długo kolejno w kilku obozach. Tak jak słyszałam (nie wiem, czy to prawda, ale tak słyszałam), że interweniował Watykan i dlatego jego wreszcie wypuścili, bo go trzymali nawet dłużej niż innych. Już nie mógł być w Krakowie, przyjechał do Warszawy i przy kościele świętego Jakuba pełnił funkcję wikarego, równocześnie zawiadując kapelanami ochockimi. I on – zdając sobie sprawę, że jeżeli zostaje, to zostaje na pewną śmierć – został z rannymi. Po naszym wyjściu ronowcy zajęli budynek, po kilku godzinach (bo przez kilka godzin nie weszli, bali się) rozstrzelali w pierwszym rzędzie księdza Salamuchę, tego dozorcę Buczka, kilka osób z wysokiej inteligencji warszawskiej, którzy zresztą z nami współpracowali, bo – jak mówiłam – współpraca z ludnością cywilną była cudowna po prostu i resztę zabrali na Zieleniak, mordując niektórych po drodze. To była Reduta. A tymczasem – losy powstańców – pierwsze grupa pod dowództwem kapitana >Stacha< Jerzego Gołębiewskiego wyszła o godzinie szesnastej. Byłam w tej grupie, bo szły sanitariuszki wyznaczone do opieki nad lżej rannymi, którzy mogli iść z nami. Wychodziliśmy w ten sposób – brama od strony Mianowskiego była już na wpół wyważona i na takiej ukośnej stercie leżała brama, a na niej ronowiec z karabinem maszynowym, którym siał wachlarzowym ruchem, strzelał i ryczał z wściekłości. Jego twarz tak mi się maluje, jak sobie wspomnę, bo był czerwony, purpurowy i wrzeszczał, bo nie mógł nikogo dostać. A myśmy przebiegali pod ścianą domu naprzeciwko tej bramy, przy odliczaniu, bo odliczał sierżant „Raz, dwa, następny, raz, dwa, trzy, cztery, następny – raz, następny – raz, dwa, trzy, następny…” I ten nie mógł nikogo z nas dostać. Wpadliśmy do tych kanałów, wskoczyliśmy, to był straszny moment, bo taki chlupot, wpadało się od razu po kostki w jakąś maź i ciemność, absolutna ciemność. Trzeba pecha – pogubiliśmy się w tych kanałach. „Stach” szedł pierwszy, za nim też część przeszła, przede mną trzeci chyba zbłądził, poszedł w prawo, a następny za nim. Myśmy się tam nawoływali i trafiliśmy w te ślepe kanały. I całą grupką spacerowaliśmy sobie przez trzy doby. Moja mama była ze mną, bo – tak jak mówiłam – nie opuszczała mnie na krok. W efekcie część dostała się na Kolonię Staszica. Ale przy wyjściu z kanału „Stach” został ranny w głowę, spadł i w kanale konał. Robił zapiski. Konał dwa tygodnie. Te jego zapiski zostały znalezione przez Czerwony Krzyż, [który] podaje w swoim protokole, że on umierał około dwóch tygodni. Ale reszta się wydostała. O godzinie piątej po południu wyszła druga grupa pod dowództwem podporucznika „Mody”, zastępcy „Stacha” i wszyscy przedarli się i dostali do Śródmieścia. W Śródmieściu walczyli do końca powstania.” 

Wojciech Mieroszewicz ps. „Karcz”, strzelec batalionu „Iwo” oraz „Ostoja”, ur. 1927 roku.: 

„Dom na rogu Uniwersyteckiej i Mianowskiego, to była taka jakby podkowa. W środku był olbrzymi dziedziniec, dookoła były domy, tak, jak taka naturalna twierdza, a naprzeciwko z jednej strony na Polu Mokotowskim mieliśmy koszary SS. Stamtąd do nas strzelano. Było strasznie nieprzyjemne działko rozpryskowe, a poza tym był jeszcze gmach tak zwanego przedwojennego Ministerstwa Marynarki z przeciwka, obsadzony przez ukraińców, przez Galicjan. No i na Polu Mokotowskim, dalej, stały działa przeciwlotnicze 81 milimetrów, które rano ostrzeliwały nam dom, ale tylko część domu, dlatego że resztę zasłaniał gmach ministerstwa, czyli część domu była narażona na strzały. Oczywiście było ciężko, bo działa 81 milimetrów to było coś, no i robiły duże szkody. Ulica Mianowskiego jest tam bardzo wąska i ronowcy strzelali w nasze okna, nie można było się pokazać, nie można było kontrolować ich ruchów. Oni mogli w każdej chwili przeskoczyć i zaatakować nas już wewnątrz budynku większymi siłami, które by do nich podciągnęły.

Wobec tego zrobili wypad z zamiarem spalenia budynku. Wypad się udał, ronowcy uciekli. Z tym, że pożar po pewnym czasie zgasł. Nasi nie mieli doświadczenia w podpalaniu budynku, jak widać. W tym dniu również ronowcy pędzili ludzi wyrzucanych z Wawelskiej, być może nawet z Kolonii Staszica i innych budynków bliżej Alei Niepodległości. Pędzili ich Wawelską do Alei Żwirki i Wigury. Oddzielali przed naszym budynkiem mężczyzn i trzymając ich na celownikach karabinów, sami schowani między kobiety, kazali im iść pod nasz budynek zbierać zabitych Niemców i wycofać się do nich. Gdzieś ich widocznie wynosili za budynek Admiralicji, być może tam ich chowali, albo w ogóle wywozili. Płacz, lament gnanych kobiet, przedtem ograbionych i zmaltretowanych. To było straszne. Codziennie były marsze grup wysiedlanych mieszkańców. Poza tym od rana ataki, pożary. Po południu Niemcy zrobili jednoczesny atak od Raszyńskiej, Pola Mokotowskiego i od Pługa, stawiając na nogi wszystkich obrońców Wawelskiej. Obroniliśmy się. Ciągle wzniecano pożary. Dom od strony Pola Mokotowskiego, narożnik, zaczął coraz bardziej siadać. Dom siadał, nie było już właściwie piątego, czwartego, piętra. Z trzeciego i niższego piętra zostawały tylko podziurawione resztki murów. Ale jeszcze wszystko się trzymało, ataki odpieraliśmy. Ósmego sierpnia silny ostrzał artyleryjski zburzył narożnik budynku na rogu Wawelskiej i Uniwersyteckiej. Szturmy wspierane były przez czołgi. Jeden z czołgów podjechał zbyt blisko, oberwał butelkami i granatami. Wycofali go jeszcze Niemcy na drugą stronę jezdni, ale czołg już się palił, załoga przez właz uciekła. Czołg się spalił. Nareszcie coś do zadowolenia. Poza tym jeden z Niemców schował się za latarnię. Polowali na niego, ale tak jak powiedziałem były KB karabiny piechoty, które były zajęte od strony narożnika Wawelskiej, Uniwersyteckiej. Narożnik Wawelska, Uniwersytecka tam gdzie teraz znajduje się Pomnik Lotnika przeniesiony z Placu Unii Lubelskiej, gdzie stał przed wojną. Później podjechał czołg, ale nie tak blisko, osłaniając Niemca za latarnią, umożliwił mu wycofanie się. Dziewiątego sierpnia ostrzał artyleryjski dział przeciwlotniczych na Polu Mokotowskim, z przerwami szturmy. Żeby było wiadomo mniej więcej jaka intensywność była ostrzałów artyleryjskich, jeden z mieszkańców bloku – porucznik rezerwy, naliczył tego dnia powyżej pięćset eksplozji pocisków artyleryjskich. Niestety było dużo ofiar wśród ludności cywilnej przy gaszeniu pożarów. Swąd dymu i drażniący zapach materiałów wybuchowych w pociskach, stawał się nie do zniesienia. Jedynie w nocy można było odetchnąć trochę świeżym powietrzem, ale też niestety świeżym powietrzem z dymem, zawsze się coś paliło, tliło. W ścianie frontowej od strony Żwirki i Wigury, w narożniku, zostały dokonane olbrzymie wyłomy w murze do piwnicy. 

Pewnego, późnego już wieczora przyszedł na moje stanowisko kolega >Zaruta< i pyta się, czy mógłbym go zastąpić, bo stoi na posterunku przy wyłomach, bo on musi się przespać. Natychmiast go zastąpiłem. Na moje miejsce przyszła jedna z łączniczek >Danka Czarna. On pokazał mi wszystko, dał mi swój MP 40, to jest >szmajser, niemiecki pistolet maszynowy. Stałem tam do rana w ciszy. Sypał się tylko tynk ze ścian sufitu. Rano „Zaruta” przyszedł mnie zmienić. Powiedział mi, że w tej chwili robiony jest przekop – bo on po drodze jeszcze gdzieś wstąpił – z piwnicy do kanału pod ulicą Wawelską. W bloku mieszkało bardzo dużo inteligencji, między innymi urzędników różnego rodzaju instytucji miejskich i państwowych. Również byli inżynierowie pracujący w wydziale wodociągów i kanalizacji, stąd wiedzieli, że tam biegnie kanał, mniej więcej na jakiej głębokości i jak tam się dostać. Później się dowiedziałem, że robili przekop pod fundamentem. Tam bardzo ostro się schodziło w dół. Sam kanał był wykonany z prefabrykatów betonowych. Kanał na filmie >Kanał< był trochę inny. U nas był kanał, który miał metr dziesięć wysokości i siedemdziesiąt centymetrów szerokości. Tak, że nawet będąc pochylonym, nóg wyprostować się nie dało. W ciągu dnia znowu artyleria przeciwlotnicza, czołgi, szturmy, ale wytrzymywaliśmy jeszcze. Szturmy pod osłoną karabinów maszynowych. Na Polu Mokotowskim, w pobliżu, już poza zasięgiem naszych granatów, butelek, broni krótkiej czy też ewentualnie kilku pistoletów maszynowych, w odległości nie większej jak dwieście metrów, zrobili stanowiska piechoty. Również stamtąd nas ostrzeliwali cały czas. Dziesiątego to się powtórzyło. Coraz więcej rannych i poległych wśród ludności cywilnej było, szczególnie przy gaszeniu pożarów. Jedenastego już wiedzieliśmy, że zrobiono przekop. Przekop zrobiono dziesiątego wieczorem do kanału. Niewiadomo było, kiedy będzie ewakuacja, ale poszły patrole poprzedniej nocy w obie strony kanałem w stronę Grójeckiej i w stronę Alei Niepodległości. Niemcy oczywiście nie wiedzieli.”

Zaborski ps. „Błyskawica”, łącznik później strzelec Obwodu VII „Obroża”: 

„(…) mój stryj zginął na Ochocie w Reducie Wawelskiej. Przyszła ciotka i myśmy nawet później pojechali [tam] z [jego] synem, który był w Batalionie >Zośka< i po Powstaniu się zjawił u nas. Pierwszego dnia po wyzwoleniu, czyli 18 stycznia, myśmy się przedarli przez ruskie kordony do tego domu, żeby znaleźć stryja, aleśmy go nie znaleźli. W piwnicy domu na [rogu] Mianowskiego 15, Wawelskiej i Pługa leżeli na łóżkach martwi powstańcy zastrzeleni przez Niemców. Jeszcze w styczniu! To [było] straszne wrażenie, bo to smród okropny… jakiś pies wałęsający się między tymi trupami… Z latarką byliśmy, poświeciliśmy. Nigdzie żeśmy stryja nie znaleźli i wróciliśmy czym prędzej.” 

Budynek Mianowskiego 15 przetrwał okres wojny mimo wielu zniszczeń co ukazują zdjęcie lotnicze, wykonane przed i po II wojnie światowej.

Po wojnie budynek odbudowano. O walkach oraz poległych tu ofiarach, informuje tablica pamiątkowa umieszczona po lewej stronie bramy, pod którą składane są znicze i kwiaty.

Na środku dziedzińca rośnie okazały kasztanowiec, mieszkańcy uważają go za  symbol przetrwania. Zarząd Spółdzielni złożył wniosek, aby przyznano mu statut  Pomnika Przyrody. Wybrano dla niego imię Franciszek, aby upamiętnić  Pana Franciszka Buczka, ostatniego przedwojennego Gospodarza Domu, jednej z pierwszych ofiar żołnierzy RONA, zginał 11.08.1944r.